Gino
'Scriptum Nativitatis'
Wielrennen. Een mooiere sport bestaat er niet. Het zwoegen, het zweten, het grote vermogen om zo diep te gaan als het maar kan. Aan de andere kant ook de charme. Die eenzame wielrenner. Alleen in een prachtige omgeving, met het zadel van een fiets onder het zitvlak. Het geeft een gevoel van eenzaamheid, maar direct ook het gevoel van overwinning. In het dagelijks leven moet alles altijd maar samen. Met wielrennen fiets je het liefst alleen. In je ééntje, zonder iemand erbij. Zelf lijden, voor een uiteindelijk groter doel. Het is je hobby, maar ook een gevecht met jezelf. Natuur, altijd in de natuur. Groen, zandpaden, oude en charismatische dorpjes; je kan ze wel dromen. Geen volle arena's, slechts jijzelf op één fiets in één omgeving. Elke keer weer een andere omgeving, wel elke keer hetzelfde gevecht. Jij met je fiets.
Gino heeft het niet zo met sport. Uitsloverij noemt hij het. Een volk waar hij zich niet lekker bij voelt, die sporters. Genieten van wielrennen doet hij wel. 'Met een wijntje'. Uiteraard. Franse, Italiaanse of Spaanse wegen, vooral lettend op hetgeen zich boven de wegen afspeelt, daar geniet Gino van. 'Wielrennen kijk ik niet voor de wielrenners, zij vormen slechts de achtergrond. De omgeving, de natuur. Het doet me beseffen in wat voor wondere wereld ik leef. Er zijn plekken op deze aardbol die prachtig zijn. Maar eerst moet je je uit de mensenmassa kunnen onttrekken. Ik houd van de wereld, maar niet van diegene die er op wonen.'
Gino. Mijn jeugdvriend. In mijn hart een broertje. Gevormd door een eerste levensfase waar hij nooit meer iets aan zal kunnen veranderen. Hij bekijkt de wereld op zijn eigen manier. De tijd die ik met hem doorbreng is mij ongelofelijk waardevol. Geen vriendin, geen liefde kan daar tegen op. Ik snap Gino. De fobie voor grote mensenmassa's, de rancune tegen het gemiddelde mens. Het klootjesvolk. Maar toch is er een groot verschil: ik sta er middenin, Gino niet. Hij - altijd al op zichzelf - woont in een klein huisje ergens midden in de Pyreneeën. Geen buren. Hij heeft het zwaar genoeg met zichzelf. Het verdriet van de eenzaamheid, het niet begrijpen van de wereld waarin hij leeft. Gino zit vol verdrietige en nare gevoelens. Maar zo heel af en toe ontstaat er een glimlach op zijn gezicht. Bij het ingaan van de natuur, op het moment dat mijn ogen de zijne ééns in de paar weken ontmoeten. Zijn glimlach is mij dierbaar. Niets geeft me zoveel energie als de glimlach van Gino.
Dit verhaal gaat over Gino.
Was getekend,
Zeus
